اینترنت در سال ۱۹۹۰ میلادی به صورت همگانی در دنیا به کار گرفته شد و ایران در سال ۱۹۹۳ میلادی (۱۳۷۲ شمسی) تنها با اختلاف سه سال با کشورهای پیشرفته به عنوان یکی از اولین کشورهای منطقه اقدام به ورود این فناوری به داخل کشور کرد.
اینترنت در سال ۱۹۹۰ میلادی به صورت همگانی در دنیا به کار گرفته شد و ایران در سال ۱۹۹۳ میلادی (۱۳۷۲ شمسی) تنها با اختلاف سه سال با کشورهای پیشرفته به عنوان یکی از اولین کشورهای منطقه اقدام به ورود این فناوری به داخل کشور کرد.
اما با گذشت نزدیک به دو دهه از ورود اینترنت به ایران متاسفانه فاصله زیادی بین ما و کشورهای همسایه افتاده است.
اینکه چرا در شرایطی که ما جزو اولین‌ها در استفاده از این فناوری بودیم، امروز ضریب نفوذ اینترنت و قیمت آن فاصله فاحشی با کشورهای همسایه دارد، سوالی است که شاید مسوولان بهتر بتوانند به آن پاسخ دهند. با این وجود چند نکته باید از سوی مدیران این حوزه شفاف شود. نخست اینکه چه دلیلی وجود دارد که شرکت زیرساخت تنها وارد کننده پهنای باند به کشور باشد؟
اگر نگرانی در مباحث امنیتی وجود دارد آیا نمی‌توان ورود پهنای باند را به شرکت‌های خصوصی واگذار کرد و همچون واگذاری مخابرات به این بخش، “زیرساخت” نظارت و سیاست‌گذاری را به عهده بگیرد؟
سوال اساسی دیگر اینکه چه اتفاقی بر سر راه ورود اینترنت می‌افتد که زیرساخت بابت هر STM1 حدود ۱۲ میلیون تومان پرداخت می‌کند و آن را نزدیک به ۴۸ میلیون تومان به شرکت‌های اینترنتی و متقاضیان خرید عمده در تهران می‌فروشد؟ مگر نه اینکه همان شرکت خارجی که زیرساخت از آن خرید می‌کند، به دلیل طولانی بودن مسیر انتقال چند برابر هزینه نگهداری شبکه، پرسنل و استهلاک پرداخت می‌کند، چگونه می‌شود که زیرساخت با وجود در اختیار داشتن مسیر انتقال اقدام به فروش چند برابری همان اینترنت می‌کند؟
در عین حال شرکت زیرساخت به دلیل اینکه احتمالا به عنوان یک نهاد حاکمیتی، مجری قوانین و تعرفه‌هایی است که توسط سایر نهادها به آن ابلاغ می‌شود، خود را در این موضوع بی تقصیر می‌داند که احتمالا حق هم دارد، اما پاسخ ندادن نهادهایی همچون رگولاتوری که همیشه شعار دفاع از حقوق مردم، دولت و اپراتورها را سر می‌دهد جای ابهام دارد؟
چرا تاکنون قیمت تمام شده اینترنت توسط هیچ نهادی اعلام نشده و کسی حاضر به پاسخ‌گویی در این رابطه نیست؟
دولت همیشه شعار می‌دهد که می‌توان با استفاده از فناوری‌های نوین همچون اینترنت و انجام کارها به صورت غیر حضوری هزینه‌های سربار زیادی را از دوش خانوارهای ایرانی برداشت و در اقتصاد ملی صرفه جویی کرد. حال با کدام استدلال، اینترنتی که در همین بغل گوش‌مان بابت سرعت اینترنت ۱۰ برابری آن کمتر از یک دهم از کاربران پول می‌گیرند می‌توان شعار همه گیر کردن اینترنت و کمک به اقتصاد کلان کشور را سر داد.
منبع: روزنامه فناوران اطلاعات
ارسال یک نظر