متقاضیان اپراتورهای مجازی موبایل در کشورمان به جای اینکه نوع کسب وکار را سرلوحه کار خود قرار دهند و برحسب آن برنامه ریزی کنند، اول پول هنگفتی را بابت دریافت لایسنس خرج کرده و سپس خدماتی در حد بی پولی می دهند.
مجید هدایتی نسب | موافقت اصولی با شش متقاضی دریافت پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه از میان ۴۰ داوطلب در حالی صورت گرفته که اغلب آنها درخواست Full MVNO یا اپراتور مجازی نوع اول را داشته اند، مدل نوع اول غیر از شبکه دسترسی، می تواند تمامی قسمت های دیگر شبکه اپراتوری را داشته باشد.مدل دیگر اپراتورهای مجازی تلفن همراه که در دنیا با Light MVNO شناخته می شود به عنوان نوع دوم در نظر گرفته شده و نه تنها در بخش دسترسی بلکه در سایر بخش ها نیز صاحب شبکه نیست؛ عملا سطح ارائه خدمات این مدل متکی به شبکه اپراتورهای اصلی موبایل است.زیرساخت های سوییچینگ و HLR اپراتورهای تلفن همراه معمولا در اختیار مدل های لایت قرار می گیرد تا بتوانند مانند یک بازاریاب به جذب مشترکان جدید و ایجاد ترافیک ارتباطی برای یک اپراتور مادر بپردازند.لایت ها پیشنهادهای خوبی برای کلیه مدل های کسب وکاری و تجارت در دنیا به حساب می آیند و به فرض کمپانی های خودروساز، تولیدکنندگان لوازم خانگی، مؤسسات آموزشی و پژوهشی و حتی رسانه ها علاقه مند به سرمایه گذاری در این مدل هستند زیرا بخش قابل توجهی از هزینه کردهای زیرساختی و تجهیزاتی آنها از مدل بیزینس شان حذف می شود.علی رغم چنین جهت گیری در مسیر خدمات دهی و مارکتینگ کمپانی های دنیا، متقاضیان اپراتورهای مجازی موبایل ایران فول نگاه می کنند و لایت سرمایه می گذارند؛ در واقع آنها فارغ از نوع الگوی رفتاری شان در این تجارت، دنبال لایسنسی باز هستند که دست شان را برای سقف توسعه در آینده باز بگذارد.با توجه به اینکه طبق مصوبه هیات دولت حق امتیاز پایه پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه نوع اول ۵۰ میلیارد ریال و نوع دوم ۲۰ میلیارد ریال است، بدیهی است که میزان تقاضا برای نوع دوم باید بیشتر از نوع اول باشد اما آمار متقاضیان چیز دیگری می گوید.از سوی دیگر با توجه به اینکه اکثر متقاضیان اپراتورهای مجازی در دنیا صرفا به فکر فروش سیم کارتی با قابلیت صوت، پیامک و دیتا نیستند زیرا اغلب این خدمات پایه توسط اپراتورهای موبایل ارائه شده و به بازار اشباع رسیده است، سعی بر ارائه خدمات خاص به دارندگان سیم کارت های خود دارند.لذا زمانیکه یک خودروساز در زمینه اپراتوری مجازی فعالیت می کند، ممکن است از محل فروش سیم کارت و ارائه خدمات موبایل سود چندانی عایدش نشود و حتی در مقابل ضررده هم باشد اما مدل بیزینس را طوری طراحی کرده تا به فرض سود هنگفتی از محل ارائه خدمات پس از فروش به دست آورد.معدود اپراتورهای مجازی هستند که در گام اول به سوددهی می اندیشند زیرا نوع کسب وکار آنها مبتنی بر خدمات مخابراتی است اما سایر تجارت ها معمولا سودی از این محل برای خود در نظر نمی گیرند اما با ارائه خدمات خاص روی سیم کارت های خود به فکر جبران درآمدها از طرق دیگر هستند.بنابراین با در نظر گرفتن چنین ساختاری، مناسب است که کسب وکارهای خارج از حوزه مخابراتی به فکر دریافت پروانه های مدل دوم باشند تا هم حق پروانه کمتری پرداخت کنند و هم زمینه رسیدن به سوددهی را تسهیل نمایند.از آن حیث که مشترکان اپراتورهای مجازی معمولا بسیار کمتر از اپراتورهای موبایل هستند و نهایتا به چند صد هزار منتهی می شود و سالانه باید مبالغی را تحت عنوان تسهیم درآمد به دولت بپردازند، اپراتورهای مجازی نوع دوم یک مرحله جلوتر از فول ها برای رسیدن به سود هستند.تجربه واگذاری پروانه ها در ایران نشان می دهد که هر لایسنسی گران تر فروخته شود، صف تقاضا برای آن چند برابر حد ایده آل خواهد شد.
ارسال یک نظر