دوست داشتم در این شماره های آخر سال، نوشته ام رنگ و بوی بهاری داشته باشد. اما مگر این اینترنت نیم بند می گذارد؟ مگر وقتی روزهای پایان سال را با احساس تحقیر شدن بگذرانی، می توانی بهاری بنویسی؟
یک هفته تمام است که سرویس پست الکترونیکی جیمیل باز نمی شود، اینترنت، به ویژه پروتکل امن آن، به شدت کند است و مسوولان کاری نمی کنند مگر انکار. برای تهیه مطالب همین یک شماره روزنامه آنقدرعذاب کشیدیم که برای تلخی کام مان در طول تعطیلات نوروز کافی است. نمی دانم چه اتفاقی در جریان است یا چه قرار است بشود؛ درک نمی کنم چرا باید همچون موش آزمایشگاهی، هر روز روش محدودساز تازه ای را روی دسترسی ما به شبکه جهانی اینترنت آزمایش کنند؛ کسی هم نباشد که از یک روز قبل لااقل به ما بگوید که “فردا شما موش آزمایشگاه می شوید” یا برای کسی اصلا مهم نباشد که من کاربر چه بر سرم می آید…یادادشت من تا به گلایه تبدیل نشود، با آرزوی نوروزی خوش و سال تازه ای پربار تمام اش می کنم؛ با این امید که اگر خواننده اینترنتی این مطلب هستید، سرعت اینترنت پرسرعت گران قیمت تان برای باز کردن این مطلب کوتاه کفایت بکند.
ارسال یک نظر