ـ انگشت خدمت شما هست؟ … ـ مگه خودت انگشت نداری؟ … ـ دارم ولی کم آوردم. می‌خوام تعداد کاربران اینترنت رو بشمارم!
ـ آقارو!…. گذشت آن زمانی که آنسان گذشت. ظاهرا از ۲۰ سال پیش تا الآن خواب بودی. ساعت خواب!
* * *
آنچه خواندید، نخوانده بگیرید!… مکالمه اش خیلی پیش پا افتاده بود.
برای ما افت دارد که یکی از اطرافیانمان تا این حد ساده و پرت باشد که
نداند الآن در مملکت چه خبر است و اینترنت با ملت چه کرده است. الآن حتی
سرایدار عزیز مجتمع مسکونی ما هم قبل از آن که بیاید زباله های واحدها را
تحویل بگیرد، نگاه می کند ببیند کدام واحدی چراغ فیسبوک یا یاهومسنجرش روشن
و آنلاین است، پیام می دهد که دارم می آیم.
حالا اینها همه به کنار. الآن یک آمار کاردرستی می دهم دست شما که از
تعجب شاخ درآورید. حرف ما را اگر قبول ندارید، به حرف وزیر ارشاد عنایت
بفرمایید که در مراسم اختتامیه هفتمین جشنواره دیجیتال در جمع خبرنگاران
همیشه در صحنه گفته است: «اکنون ۴۵ میلیون کاربر اینترنت در ایران وجود
دارد که باید به تولید محتوای غنی در فضای مجازی، توجه بیشتری بشود.»
ـ به نقل از نشریات اینترنتی
عنایت فرمودید؟…. آماری که داده شده، یحتمل قرص و قایم است و با انگشت
های رفیق ما هم شمرده نشده است. فلذا هرگونه القای شبهه و تشکیک در آن،
محلی از اعراب ندارد. خیال کردید پس چرا برخی از صفحه کلیدهای رایانه یا
گوشی های تلفن همراه، روز روشن فاقد چهار حرف معروف «پ، چ، ژ، گ» می
باشند؟… طوری که گاهی برای کاربران زبان فارسی و ایرانی، به هنگام کتابت و
ارسال پیامک (علی الخصوص از نوع عاطفی اش!)، حادثه ساز هم شده اند که
مپرس! (یعنی خصوصی از خودشان بپرس!)…. اینجا خانواده نشسته است.
بسته پیشنهادی: از آنجا که حقیر دائم التحریر نیز یکی از ریزه خواران و
کاربران اینترنت جهان گستر می باشد؛ لهذا بشدت احساس می کنم که باید رهنمود
داد، آن هم ارزنده:
۱ـ تسهیلات بیشتر: مسئولان ارتباطی، اطلاعاتی و مخابراتی بدانند و آگاه
باشند که بیش از پیش بر امکانات جانبی اینترنت و در رأس همه، بر سرعت مجاز
آن بیفزایند. در غیر این صورت با اعصاب ۴۵ میلیون از ۷۵ میلیون ایرانی بازی
شده و دچار انواع افسردگی های پیشرفته می شوند که فقط بازار عزیزان
روانپزشک و روان شناس را بیشتر گرم می کند؛ البته اگر خودشان مشکلی با
اینترنت منزل یا محل کارشان نداشته باشند.
۲ـ احتیاط لازم: عزیزان کاربر اینترنت دقت نمایند که فقط در حد همین
کاربر باقی بمانند برای اینترنت و آن قدر اسیر و عبید آن نشوند که ناخواسته
و در عمل تبدیل شوند به کارگر اینترنت. این خطرناک است. من هم حساس!….
ما رایانه و اینترنت را در جهت پیشرفت خود به بازی بگیریم، نه آن که زندگی
خودمان توسط اینترنت و فضاهای مجازی و گاه غیرمجاز آن به بازی گرفته شود.
بازی بازی،
با اینترنت هم بازی!
۳ـ دوری از دوری: تمامی این دم و دستگاه های ارتباطی جدید که برای اجداد
ما حکم چراغ جادو برای ما را داشته است؛ به این خاطر درست شده اند که موجب
نزدیکی بیشتر انسان ها به هم بشوند. شما از ته کن سولقان بتوانی با عزیز
اسکیمویی در منتهی الیه سمت چپ قطب جنوب صحبت کنی. نه این در یک خانواده
چهار نفره، به جای این که هر چهار نفر دور هم باشند و با هم صحبت کنند؛ هر
چهار نفر، به ظاهر دور هم اما در باطن، دور از هم باشند. هر یک سرش داخل
گوشی خودش و در حال چت کردن با دیگران. هر یک بتر از دیگر، شوریده و
دیوانه! (بلانسبت شما و ما!)
رضا رفیع – جام جم
وزارت ارتباطات نترکه صلوات