چه کسی اینترنت را مدیریت می کند؟

تصور کنید در یک اتاقی پر از آدم‌های مختلف هستید که هر کس به زبان خودش سخن می‌گوید. برای فهم سخنان افراد باید استاندارد و قواعد کلامی و یا به اصطلاح یک زبان مشترک پیدا کنید. این همه چیزی است که اینترنت را به جایگاه فعلی خود رسانده است.
سیستمی که اجازه می‌دهد که کامپیوترهای مختلف از طریق شبکه‌های متفاوت با از یک استاندارد بهره بگیرند و با هم ارتباط برقرار کنند. بدون این قوانین این کامپیوترها و شبکه‌ها قادر به ارتباط با هم نخواهند بود. 
 
یک دقیقه به فضا و اتمسفر اینترنت فکر کنید. شبکه‌ای مشتمل از شبکه‌های دیگر که در کل جهان امتداد پیدا کرده است. این شبکه‌ها از مجموعه قواعدی تبعیت می‌کنند که پروتکل (Protocols) نامیده می‌شود. این پروتکل‌ها امکان برقراری کامپیوترها در سراسر شبکه‌ را فراهم می‌کنند. به جز این مجموعه‌ای از سرورهای قدرتمند زیرساخت‌های اینترنت را تشکیل می‌دهند.همچنین نقاط دسترسی شبکه‌ای (Network Access Point) که به اختصار NAP نامیده می‌شود و سیستم‌های کامپیوتری هم بخشی از از این ساختار به شمار می‌روند. همچنین ماهواره‌ها، کابل‌ها و فیبرها و روترهای بی سیم سیگنال‌ها را بین کامپیوترها و شبکه‌ها انتقال می‌دهند.
 
در واقع یک سیستم جهانی که از اقیانوسها و خشکی‌ها هم عبور می‌کند و همچنان نیز در حال رشد است. کامپیوترهای جدیدی هر روز به آن افزوده می‌شود و شرکتهای کامپیوتری و سازمان‌های مختلفی در توسعه دسترسی به اینترنت خصوصا در کشورهایی که دسترسی به آن محدود است، مشغول به فعالیتند. 
 
اینترنت در واقع هم اکنون سیستم غول‌پیکری است که از سیستم‌های کوچک‌تر ساخته شده است. اما آیا این همه یک صاحب دارد؟ آیا این امکان وجود دارد که یک نفر همه اینترنت را کنترل کند؟ 
 
چه کسی اینترنت را کنترل و هدایت می‌کند؟ دو پاسخ برای این پرسش وجود دارد.
 
۱- هیچ کس
 
۲- افراد زیادی 
 
همچنین هیچ شرکتی نیز چنین ادعایی ندارد. اینترنت شبیه سیستم تلفن  است که هیچ کس نمی‌تواند بگوید صاحب همه آن است. 
 
اما از نقطه نظر دیگر هزاران نفر و سازمان صاحب اینترنت هستند. در واقع اینترنت از بخش‌های متعددی تشکیل شده که هر کدام متعلق به یک بخش است. بعضی از این صاحبان کیفیت و نوع دسترسی به اینترنت را تعیین می کنند. البته ممکن است آنها کل سیستم را از آن خود ندانند اما آنها روی تجربه اینترنتی کاربران تاثیر می‌گذارند. 
 
به شکل سخت افزاری اینترنت که ترافیک را بین سیستم‌های کامپیوتری دیگر تقسیم می‌کند backbone یا هسته اصلی اینترنت گفته می‌شود. در روزهای نخست تولد اینترنت هسته اصلی در اختیار پروژه آرپانت قرار داشت. امروزه اما شرکتهای بزرگی روترها و کابل‌های ساختاری اینترنت را در اختیار دارند. این شرکتها خدمات دهندگان اینترنتی (ISP‘s) نامیده می‌شوند. در واقع هر کسی که قصد اتصال به اینترنت دارند باید از طریق یکی از این شرکتها اقدام کند. 
 
برخی از این شرکتها در آمریکا عبارتند از 
 
 • UUNET
• Level 3
• Verizon
• AT&T
• Qwest
• Sprint
• IBM
همه افراد به این آی اس پی ها اتصال دارند اما به واقع این شرکت‌ها هسته اصلی اینترنت را تشکیل نمی‌دهند. آنها برای اتصال به اینترنت با آی اس پی‌های بالا دستی (upstream ISP ) متصل می‌شوند. هم اکنون در بسیاری از نقاط دنیا این دسته از آی اس پی‌ها از طریق IXP‌ها (Internet Exchange Points) به هم متصل می‌شوند و ترافیک را بین یکدیگر مبادله می‌کنند. 
 
هر آی اس پی شبکه خود را دارد. همچنین برخی شرکت‌ها شبکه‌های داخلی خود را دارند که به اینترنت متصل‌اند.
 
شما به عنوان یک استفاده کننده از اینترنت نیز می‌توانید خود را صاحب اینترنت بدانید. اگر شما یک دستگاهی داشته باشید که به اینترنت متصل باشد در واقع آن دستگاه بخشی از کل سیستم اینترنتی است و یعنی  صاحب اینترنت آن دستگاه و یا بخشی از اینترنت هستید هر چند ممکن است این قلمرو بسیار کم به نظر برسد.
 
اما اگر کسی مسئولیت کل اینترنت را در اختیار ندارد  چه کسی مسئول کارکرد صحیح آن است؟
 
همچنانکه پیش‌تر اشاره شد اینترنت با پروتکل‌های اینترنتی سرپاست و خوب کار می‌کند. از طریق دنبال کردن این پروتکل‌ها کامپیوترها می‌توانند در سراسر اینترنت اطلاعات را رد و بدل کنند. اگر پروتکلی وجود نداشته باشد هیچ تضمینی برای ارسال اطلاعات به کامپیوترهای دیگر و فهم آنها توسط آن دستگاه‌ها وجود نخواهد داشت حتی اگر این پیغام واقعا به کامپیوتر مقصد ارسال شده باشد. 
 
بنابراین تعدادی از نهادهایی وجود دارند که مسئول مستقیم صحت کارکرد این پروتکل‌ها یا به اصطلاح زیرساخت‌های اینترنتی هستند. این نهادها عبارتند از : 
 
 – The Internet Society یا جامعه اینترنتی که یک نهاد غیر دولتی است که به توسعه استانداردها و قوانین اینترنتی و توسعه دانش آن کمک می‌کند. 
 
– The Internet Engineering Task Force یا به اختصارIETF  انجمن مهندسان واکنش سریع یک نهاد بین‌الملی با عضوگیری آزاد است در قالب چندین گروه کاری فعالیت خود را انجام می‌دهد. هر گروه کاری روی یک موضوع خاص متمرکز است مثلا امنیت اینترنت. این گروه‌های کاری تلاش می‌کنند که به صحت و ثبات معماری اینترنت کمک کنند. 
 
–  The Internet Architecture Board  یا به اختصار IAB  یکی از کمیته‌های IETF است که مامرویت آن طراحی پروتکل‌های اینترنتی و استانداردسازی است. 
 
– ICANN  یک نهاد غیر دولتی است که مسئولیت سیستم دامنه‌های اینترنتی  (DNS) را برعهده دارد. آیکان همچنین مسئولیت اطمینان از صحت اتصال دامنه‌های اینترنتی به آدرس‌های آی پی را نیز برعهده دارد. 
 
جامعه اینترنتی و IETF سازمان‌هایی هستند که آزادانه عضو می‌پذیرند. هنر دو از مشارکت‌کنندگان بیشتر و به خصوص متخصصان اینترنتی علاقه‌مند استقبال می‌کنند. 
 
آیکان اما به طور خصوصی اداره می‌شود . قدرت آیکان که بسیاری از افراد و دولت‌ها را به انتقاد از آن واداشته این است که نهاد بالادستی ثبت‌کنندگان دامنه‌های اینترنتی است. در واقع ثبت کنندگان اصلی دامنه اینترنتی در دنیا باید از این نهاد مجوز دریافت کنند. به این گروه از ثبت‌کنندگان اصلی registrars گفته می‌شود. آنها  دامنه‌های اینترنتی را به مشتریان یا صاحبان کسب وکار می‌فروشند. در واقع آیکان صاحب مدیریت همه دامنه‌های اینترنتی است. 
 
در حالی که هیچ کدام ازا ین نهادها صاحب کل اینترنت نیستند در عین حال آن‌ها در چگونگی کارکرد اینترنت تاثیرگذارند.درواقع اینترنت هیچ صاحب و راهبر متمرکزی ندارد. 
 
منبع:آی تی ایران