مادر ترزا سلام! ما داریم در سال ۲۰۱۲ روزهای جوانی را به روزهای میانسالی گره می‌زنیم و زندگی‌مان درست شبیه همین قالی‌هایی شده که دختران کم سن و سال با دست‌های کوچک‌شان در دخمه‌های مرطوب تبریز با گره پشت گره می‌بافند؛ دسترنجی از رنج.
نود آی سی تی – شاید شما با عدد ۲۰۱۲ احساس خطر نکنی. حتی اگر بگویم به حساب تقویم شمسی، ما در آخرین دهه از قرن ۱۴ به سر می‌بریم و کمتر از ۹ سال دیگر وارد قرن ۱۵ می‌شویم – فکر کنید که اگر بشویم- شما باز هم متوجه اهمیت این موضوع نمی‌شوید. باید یادآوری کنم که پیشگوها که هنوز نسل‌شان ور نیفتاده اعلام کرده‌اند سال ۲۰۱۲ آخرین سال حیات است. سال آخرالزمان است و ما چند ماه دیگر بیشتر فرصت نداریم تا دسامبر، که قرار است همه چیز تمام شود.
مادر ترزا، شاید مرا سرزنش کنید که چرا به حرف پیشگوها وقع می‌نهم. اما واقعیت دارد که دنیا رو به اتمام است. می‌گویم “واقعیت” دارد، چون کشتار و گرسنگی و بیماری “واقع شده”، اتفاق افتاده و همه دنیای ما را گرفته. آشوب و هرج و مرج مانند ریشه‌های تنومند درختی روی زمین پهن شده و رشد می‌کند.
شما حتما اتیوپی و زنان و کودکان گرسنه را به خاطر دارید؟ مادر ترزا، اتیوپی بزرگ شده و دارد نیمی از زمین را می‌گیرد. هر سرزمینی، یک اتیوپی دارد با مردمانی رنگ پریده و شکم‌های فرو رفته. جنگ‌های داخلی و خارجی، دنیا را فتح کرده. نسل کشی هنوز ادامه دارد و در حیات نسل‌کشی آدم‌ها مثل برگ پاییز هستند که فرو می‌ریزند و ما آنها را پشت بهار پنهان می‌کنیم.
مادر ترزا، حرف پیشگو را که کنار بگذاریم، روزگارمان شبیه روزگار آخر دنیا شده. شاید اگر یک مادر ترزای زنده داشتیم، هنوز صلح معنی داشت.
*چهارشنبه ۱۷ اکتبر سال ۱۹۷۹ مادر ترزا راهبه کاتولیک آلبانیایی‌تبار و بنیانگذار «انجمن ماموران امور خیریه» برای یاری تهیدستان کشور هند، موفق به کسب جایزه صلح نوبل شد.
ارسال یک نظر