سردار عزیز شما باید نزد نخبگان بروید!

«چون مردمان خواهند که از خوی و عادت پادشاه بدانند از ندیمانش قیاس کنند. اگر ندیمانش خوش‌خوی و گشاده طبع و بردبار و جوانمرد و ظریف باشند، بدانند که پادشاه خوش‌خوی و خوش‌طبع و نیکو سیرت و پسندیده عادت است و اگر ندیمانش ترش‌روی و …. باشند، بدانند که پادشاه ناخوش‌طبع و … است».
سردار نقدی، رئیس سازمان بسیج در دیدار با جمعی از نخبگان علمی خانواده‌های شهدا، جانبازان و ایثارگران، بهترین راه استفاده از ظرفیت‌های پنهان نخبگان در بسیج را ورود نخبگان و پذیرش مسئولیت در بسیج دانسته و گفته: بسیج بخش داوطلبانه زندگی هر فرد است و با هیچ شغل دیگری تعارض ندارد.
به گزارش «تابناک»،‌‌ همان گونه که سردار نقدی گفته، ‌بسیج بخش داوطلبانه زندگی افراد است و اگر کسی قصد کمک به بسیج را دارد، این کار را از موضع داوطلبی انجام می‌دهد، ولی در سخنان ایشان نکته ظریفی هست و آن مبنای این پرسش است که آیا بسیج باید به دنبال نخبگان برود و یا آن که نخبگان باید برای کمک به بسیج پشت در دفتر رئیس آن انتظار بکشند؟‌اتفاقا این پرسش نه تنها درباره بسیج ـ که سازمانی داوطلبانه است ـ قابل طرح است، بلکه باید به طور ویژه این ‌را از دیگر مقامات و مسئولینی پرسید که ماهیت کار آن‌ها داوطلبانه هم نیست. آیا مقاماتی که باید افرادی را در مسئولیت‌هایی منصوب کنند، تنها باید کسانی را که نزد آن‌ها به گدایی پست و مقام می‌آیند، به پست و مقام منصوب کنند یا این که خود باید برای یافتن افراد مناسب ‌جستجو کنند؟ اما مقامات را می‌توان در مقابل این پرسش قرار داد که آیا رابطه خویشاوندی، تحصیل در جایی خاص و یا اهل شهری خاص یا طبقه‌ای ویژه بودن، شرط درستی برای پذیرفتن افراد است یا خیر. پرسیدن این سوال به ویژه از مقامات دولت جدید اهمیت دارد؛ آنهایی که این روز‌ها بیش از همه سرگرم انتصابند. پاسخ به همین پرسش است که فاصله یک دولت خوب و یک دولت بد، یا یک مقام موفق و یک مقام ناموفق را تعیین خواهد کرد. جدای از مبانی دینی و عقلانی مشروعیت و مقبولیت هر حکومتی، شایستگی و صلاحیت هر مقامی به اندازه قدر و اهمیت علم و تجربه نزد وی است. هر مقامی که جایگاه این‌ها را بداند، راه سعادت را در پیش گرفته و هر کسی که علم را قدر نداند، در مسیر انحطاط است، همان گونه که یکی از دلایل انحطاط تمدن مسلمانان بی‌ارزش شدن علم در نزد آن‌ها بوده است. رئیس جمهور جدید و برخی از وزرای وی، این روز‌ها عبارتی را تکرار می‌کنند و آن «حکمرانی خوب» است؛ مفهومی که از بیرون وارد ایران شده ‌و امید است‌ همان هم محقق شود. شاید سردار نقدی، این مفاهیم غربی را دوست نداشته باشد، ولی می‌توان بخشی از سیاستنامه خواجه نظام‌الملک را برای همه مقامات و مسئولان ایرانی خواند تا باور کنند که تنهانخبگانند که می‌توانند نخبگان را پیرامون خود جمع کنند: «چون مردمان خواهند که از خوی و عادت پادشاه بدانند از ندیمانش قیاس کنند. اگر ندیمانش خوش‌خوی و گشاده طبع و بردبار و جوانمرد و ظریف باشند، بدانند که پادشاه خوش‌خوی و خوش‌طبع و نیکو سیرت و پسندیده عادت است و اگر ندیمانش ترش روی و خویشتن ساخته و مستخف و متکبر و بخیل و محال‌طلب و رعنا باشند، بدانند که پادشاه ناخوش‌طبع و بدخوی و بدساز و بدسیرت است و کف‌بسته و متهور».