رومینگ ملی طرح از پیش آزموده شده ای بود که به منظور استفاده بهینه و اشتراکی از تجهیزات اپراتورها و به منظور بهبود پوشش بیشتر تلفن های همراه تعریف و اجرایی شد. این طرح به مصوبه‌ای برمی‌گردد که کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات سال ۱۳۹۰ در ارتباط با استفاده متقابل از شبکه اپراتورها تدوین کرد و بر اساس آن اپراتورهای سیار موظف شدند خدمات رومینگ ملی را برحسب درخواست اپراتور دیگر در اختیار آن قرار دهند.
رومینگ ملی درواقع راهکاری بود تا با توجه به هزینه‌های بالای تامین تجهیزات، اپراتورها از الزام خرید تجهیزات برای تمام نقاط صعب‌العبور و یا کم‌جمعیت بی نیاز شوند و اگر در نقطه‌ای یک اپراتور پوشش ندارد، بتواند از شبکه اپراتور دیگر استفاده کند. براین اساس کاربران اپراتورهای مختلف بدون پرداخت هزینه می‌توانند در نقاط کور به اصطلاح روی شبکه اپراتورهای دیگر روم شوند.
برای فعال‌سازی این سرویس، مشترکان اندرویدی و iOS باید به بخش تنظیمات گوشی خود مراجعه کنند و در بخش انتخاب شبکه (Network)، تنظیمات شبکه را از حالت اتوماتیک یا خودکار خارج کرده و هر یک از اپراتورهای دیگر که در محل مورد نظر سرویس‌دهی بهتری را دارد انتخاب کنند.
اما سوال اینجاست که طی این سال هایی از رومینگ ملی فعال شده کدام یک از اپراتورها سهم بیشتری در خدمت رسانی در این حوزه به مشترکان داشته اند. البته تفاوت این مساله در این است که اپراتورها این بار به مشترکان دیگر اپراتورها که از شبکه های ضعیف تری برخوردارند خدمت رسانی می کنند.
پاسخ به این سوال را می توان در جدولی که توسط سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی ارایه شده مشاهده کرد.
مطابق جدول فوق تا پایان سه ماهه سوم سال جاری اپراتور اول در مجموع بالغ بر ۱۲ میلیون مکالمه را روم کرده است و این در حالی است که میزبانی ایرانسل در حدود ۳میلیون مکالمه بوده و اپراتور رایتل نتوانسته است میزبان سایر اپراتورها باشد.
اگر رایتل را نادیده بگیریم، سوال بعدی این است که چرا اختلاف قابل توجهی بین میزبانی اپراتور اول و دوم وجود دارد؟ پاسخ در میزان امکاناتی است که توسط اپراتور اول برای مشترکان خود و سایر اپراتورها فراهم شده است. در واقع همراه اول توانسته نقاط بیشتری را تحت پوشش قرار دهد، امکانی که شرایط بسیار مطلوبتری را برای مشترکان خود و نیز مشترکان سایر اپراتورها فراهم کرده است.
ارسال یک نظر